50 jaar Golden Earring   Bijlage mei 2015 nummer 113-1.   ARTIKEL: 50 jaar Golden Earring     Ik mocht met vriendinnen mee naar een dansfeest van Veronica (omroep). Trea Dobs en de Mounties, dat leek wel een net programma. De bezwaren vanwege mijn jonge leeftijd (15 jaar) werden aan de kant gezet. Totdat ze de stukjes van de redacteur van Dagblad de Stem lazen. Het was niet echt wat mijn ouders voor ogen hadden toen ze mij naar het danstournee lieten gaan; BREDA, 7 feb. 1966 - The Golden Earrings in Breda; ruim 700 tieners waren naar de Graanbeurs gekomen om De Golden Earrings te zien optreden. Een met rook en luidruchtige tieners gevulde zaal, gillende meisjes, allen tot voor het podium opgedrongen, maakten de dansavond van Veronica tot een grote tienershow. BREDA, maart  1966 - Wanneer u aanstaande zondagavond toevallig rustig door de Catharinastraat wandelt en u hoort in de buurt van Hotel 'De Schuur” een - volgens uw mening- hels lawaai, dan hoeft u echt niet te schrikken want op dat moment zitten enkele honderden beatminnende jongelui te genieten van het optreden van de populairste beatgroep in Nederland: THE GOLDEN EARRINGS. En als je denkt, hee, dat staat er verkeerd, het is toch zonder “S”, dat klopt, dat is het nu, maar toen nog niet en ook 'The' is in de loop van de jaren verdwenen. Het is nu GOLDEN EARRING. En geloof me ik was één van de enthousiaste meisjes dat vooraan stond en na afloop de kleedkamer binnen wilde om een hand te geven en voor handtekeningen. Terwijl de rest al naar huis was stond ik er geduldig op te wachten. Het was daarna niet meer te stoppen. Ik was helemaal gek geworden van The Golden Earrings. Een fan voor het leven, (bijna) 50 jaar, maar dat wist ik toen nog niet. In die tijd, nu dus zowat een halve eeuw geleden, had bijna niemand een fototoestel, daarom zijn er uit die tijd maar weinig amateurfoto's van hun optredens. Ik heb er wel een! Fanclub: Meteen na de ontmoeting met The Golden Earrings meldde ik mij aan bij de fanclub en in april 1966 kreeg ik een getypt briefje dat ik lid was.  Alleen werkte de fanclub toen nog niet zo goed. De jongens schreven in die begintijd zelf naar hun fans. Verschillende brieven en kaartjes ontving ik en die gooi je zeker niet weg.  Later zou de fanclub meer professionele uitstraling krijgen, met een prachtig clubblad wat 5 maal per jaar verscheen. Ze organiseerden ook fanclubdagen. Ik begon te sparen voor een platenspelertje en kocht mijn eerste singeltje: “Please Go”. Je eigen muziek kon je in die tijd alleen maar thuis beluisteren. Onderweg luisteren naar je favoriete muziek zoals die van The Golden Earrings kon alleen via een draagbare (een beter woord is een versleepbare) radio. Elke zaterdag werd de top 40 gedraaid en als je geluk had stond jouw plaatje in de Top en kon je het beluisteren. Autoradio's en cassettebandjes waren er nog niet, maar je kon wel foto's en posters meenemen. Zo zag mijn hotelkamer eruit, mijn eigen kamer was nog erger. Golvend model: Ik had net weer een nieuwe Golden Earrings singel gekocht (dat is een plaatje voor een platenspeler met 2 muzieknummers erop), maar we moesten nog ergens heen, dus die bleef op de hoedenplank in de auto liggen. Na een uurtje kwam ik terug. Wat was de hoes dik geworden merkte ik op. Ik voelde onraad en haalde snel de singel eruit. Hij was gesmolten door de zon. Een golvend geheel wat niet meer afgespeeld kon worden. Aj. zakgeld op en geen singel. Conclusie; singels kunnen niet tegen de warme zon (mobieltjes ook niet hoor!). Storing: In my house, In my hooouuuuuu........ ? Hee, hij deed het niet meer. De stroom was uit. Beneden stonden mijn ouders te schreeuwen dat het eindelijk eens afgelopen moest zijn met die herrie. Zij hadden de stroom afgezet om hun punt duidelijk te maken. Koptelefoons of oortjes waren er toen nog niet of zo duur dat wij ze niet kochten. Weggelopen: Ik was intussen 17 jaar geworden en de band werd steeds ruiger. Langharig tuig noemden de kortgeschoren koppies hen. Achter zo'n band aanlopen, dat paste niet in een degelijke opvoeding. Tijdens een ruzie daarover werd mijn toegangskaartje voor het komende concert door mijn ouders in beslag genomen. Ik was woest, vond het een veel te zware straf. Dat pikte ik niet en ik liep weg van huis. De donkere, koude nacht heb ik onder Bredaas viaducten doorgebracht. Allemaal vanwege dat toegangskaartje. Ik werd gevonden en naar huis gebracht. Ze waren wel geschrokken, maar mijn boodschap was duidelijk, kom niet tussen mij en de Golden Earrings. Stoppen met concerten: wat mijn ouders niet lukte, kregen raddraaiers wel voor elkaar, ik ging concerten overslaan. Dat kwam zo: ze werden bekender tot in Amerika toe en er kwamen steeds meer mensen naar hun optredens. Ik probeerde altijd vooraan een plaatsje te bemachtigen. Alleen in de loop van de jaren kwam er telkens een grotere groep relzoekers. Die gasten waren net zoiets als hooligans. Er waren geen aparte vakken om ze bij elkaar te houden. Juist vooraan bij het podium waar ik altijd stond werd het vervelend. Er werd geduwd, getrokken, ze lieten zich in het publiek vallen en er werd met bier gegooid. Ze verpestten het voor de fans en de muziekliefhebbers. Zij leken niet echt te komen om te luisteren, maar om de boel op stelten te zetten. Het was alleen niks voor mij. Achterin staan (ik ben maar klein) betekende niets zien, dat was ook geen optie. Ik haakte daardoor (tijdelijk) af. Ik moest het voortaan alleen met de geweldige muziek en de foto's doen. Af en toe kwam er een stukje op TV. Maar mijn liefde voor de band bleef. Door de rage rond 1990 om unplugged te spelen kwamen de Golden Earring ook in de theaters terecht. Gewoon zitten (en ook staan) op een vooraf besproken pluche plaats en natuurlijk vooraan. Pfft. Daar kon ik weer naartoe, prachtige foto's maken, en mijn kinderen meenemen. Het unieke hoogtepunt voor mij als fan was het bijwonen van een Live radio interview in de Vara studio's. De Golden Earring waren uitgenodigd bij het lunchprogramma 'Denk aan Henk' (1993) om hun nieuwe plaat te promoten. Henk had ook een prijsvraag uitgeschreven en vijf winnaars kregen toegang tot deze live uitzending. Ik won en bij toeval was zoonlief ook een van de vijf. Samen op weg naar de studio's. Hun interview en optreden was die dag in tweeën gesplitst. Om 12:00 uur en om 14:00 uur. In de tussenliggende tijd zaten we te wachten in dezelfde ruimte als Rinus, George, Barry en Cezar. Zonder door andere fans of tijdgebrek gehinderd te worden hadden ze alle aandacht voor ons. Een echte hoofdprijs, waar menig fan jaloers op was. Hun muziek heeft me door de jaren heen laten meezingen en swingen, maar was voor mij ook troostgevend in moeilijke tijden. Een soort houvast, een rode draad door mijn leven. In die 50 jaar heb ik bananendozen vol verzameld: platen, foto's, T-shirts, posters, krantenknipsels, CD's en vele, vele handtekeningen. Het mooiste van 2015 vind ik dat je via smartphones alle foto's en muziek bij de hand hebt en de bananendozen op zolder kunnen blijven staan. Alle history vind je op internet. Je kunt ze nu via Twitter, Facebook of een Golden Earring app volgen en straks feliciteren met hun 50 jarig jubileum. En omdat ik jullie toch aan het bijpraten ben, geef ik de verjaardagskalender meteen erbij. o    Rinus Gerritsen 9-8-1946 o    George Kooimans 11-3-1948 o    Barry Hay 16-8-1948 o    Cezar Zuidewijk 18-7-1948 En mochten de leden van de band dit lezen; ik ben dankbaar dat ik jullie ontmoet heb en welkom in mijn Spirituele wereld. Ria Feskens, Serenora, mei 2015

  Kun je mediteren bij muziek van Golden Earring? Ga naar het artikel hierover.