Serenora

Warm welkom in hogere sferen

Een naam die uit de lucht kwam vallen

Geschreven april 2014; laatste bewerking oktober 2024

Het kwam zo: In 1999, op een woensdagmiddag, worstelde ik met het aanvraagformulier van de Kamer van Koophandel. Wat wordt uw bedrijfsnaam? Tja, ik had werkelijk geen idee. Een alternatieve praktijk was al vaag en van Craniosacraal (opgeleid met vakdiploma) had men nog nooit gehoord. Bovendien had het zomaar invullen van een naam nogal wat consequenties voor de toekomst.

Misschien bracht automatisch schrift uitkomst? Ik vroeg daarom aan mijn onzichtbare schrijvers om voor mijn praktijk een bedrijfsnaam te verzinnen. Dat deden ze! Serenora, maar daar had ik nog nooit van gehoord! Meteen gegoogeld, met als resultaat 'Uw zoekbewerking - Serenora - heeft geen overeenkomstige documenten opgeleverd. Suggesties: Serenade'. Verder niets, geen enkele hit. Ik vond het bijzonder.

Ik was tevreden en koos voor deze naam. Jaren later vroeg iemand hoe ik aan die naam kwam. Ik vertelde van het schrijven. Ze was verbaasd, want haar man was dieptetransmedium (art. 75) en telkens als hij in contact trad met de allerhoogste sferen, werd er via hem gesproken; 'Serenora Dames en Heren”, hetgeen daar warm welkom betekende. Intussen is er een muziekstukje, een plantje in Mexico en een resort in Tanzania met dezelfde naam bijgekomen en google je (2900 resultaten in 2014).

Op een andere, maar ook spirituele manier, is een grafbloem zoals de witte lelie het Logo van 'Serenora' geworden. Ik was toen verdrietig, onze allerbeste huisvriend oom Adrie was ziek en wist dat hij binnen een week zou overlijden. Hij vroeg of we witte lelies op zijn kist wilden leggen; daar hield hij zo van. Jaren later zag een Medium naast mij een onstoffelijke man met een bos witte lelies staan.

Ik zag niets; voelde wel een warmte in mijn nek. Ze beschreef accuraat details over mijn jeugd, die niemand anders kon weten dan de overleden oom Adrie. Daarna is hij nog een paar keer door andere Mediums 'gezien', steeds weer met een bos witte lelies. De lelie vertegenwoordigt hierdoor voor mij de spirituele, ongeziene wereld.

Niet altijd even handig, want toen ik een keer een zieke cliënt een bloemetje stuurde, stopte de bloemist gewoontegetrouw mijn logobloem een witte lelie in het boeket. Helemaal overstuur dacht zij dat ik als helderziende haar alvast een grafstuk had gestuurd.

Witte Oma

Tenslotte, waar ik nog nooit iets over geschreven heb is over Witte Oma: hoe komt een kind daarbij? Dit is nogal persoonlijk en gaat over de kleur van mijn kleding; die is wit. Dat is niet altijd zo geweest. Ook rond 1999 verruilde ik mijn strakke zakelijke mantelpakjes voor flodderige zwarte kleding uit de wereldwinkel. Toch was ik niet echt happy in mijn nieuwe outfit. Het duurde niet lang of ik kocht witte rokken,

toen nog met een zwart accent. Uiteindelijk veranderde mijn garderobe in een jaar tijd naar uitsluitend wit, zomer en winter.

Ik voelde mij er goed in, maar toch ook nog onzeker (art. 24). Het viel zo op en eigenlijk wilde ik niet graag de aandacht op me vestigen. Ik vroeg mezelf ook af waarom ik zonodig wit moest dragen? Ik kende eigenlijk niemand die dat ook deed. Totdat we met Drunvalo Melchizedek samen kwamen op Paaseiland (art. 53). Twee deelneemsters liepen daar ook altijd in het wit!

Ik was nieuwsgierig; wat was hun drijfveer? Ze konden het niet benoemen, het voelde goed zo. Pfft, het leek voor mij ineens minder raar, ik voelde me gesteund door het feit dat meer mensen dat gevoel kenden. Uiteindelijk hielp een helderziende mij uit de droom: 'jij kleed je naar jouw innerlijk beeld en dat is wit'. Simpel toch. En witte Oma? Gewoon omdat mijn kleinkinderen mij nog nooit in een andere kleur zagen, ze meteen weten over welke oma het gaat.