|
Beste Lezer,
In de 'Gallery' van vorige maand hadden de kaarten een oranje kleur, het mooie blauw is deze maand aan de beurt. Ook kreeg ik deze maand het verzoek van een kleinkind of ik een knuffel - die uit elkaar viel - nog kon redden. Er kwam een vies ding uit de tas, maar met zoveel zachtheid, dat kón niet anders dan een geliefde troetel zijn.
Het slingerde mij terug in de tijd van doorlopende knuffelreparaties, omdat juist de goedkope knuffels als lievelingen werden uitgekozen en deze de wasbeurten niet overleefden.
Een andere oplossing leek me om ze in de vrieskou buiten op te hangen; daar kunnen stofmijten niet tegen. Maar gevoelige kinderen ook niet! Ze vonden het buiten in de kou "knuffeldierenmishandeling". Dus bleef het repareren; ik kreeg er zelfs vaardigheid in haha.
Nu weet iedereen wel dat kinderen (en ook huisdieren) hechten aan hun knuffel, maar weinig mensen weten dat dit ook met energie te maken heeft.
Tijdens een van de eerste ontmoetingen stroomt er (liefdes)energie de knuffel in en hecht zich aan dat voorwerp.
Op het moment dat het kind zich uit balans voelt, te veel emoties meemaakt of te ver weg van zichzelf raakt, kan de geladen knuffel de energie weer terug geven. De knuffel dient dus als energievoorraad of buffer voor de eigenaars.
Vooral zeer jonge kinderen kunnen ontroostbaar zijn als hun knuffel niet binnen bereik is als ze die nodig hebben. Een andere vergelijkbare knuffel is niet goed genoeg omdat die de speciale energie mist.
Het nadeel van een favoriete knuffel: Ze worden zo smerig! Soms niet om aan te pakken. En als ze dan (stiekem) in de was gaan, vermindert de energievoorraad een beetje, maar meteen zodra het kind de knuffel vastpakt, vult deze zich meteen weer met nieuwe energie.
Veel knuffels zijn blijvertjes en je ziet ze dan van knuffel naar mascotte promoveren, of als een geluksbrenger bewaard worden, maar ze mogen zeker niet weg. Knuffels horen er dus bij en ik heb er toch nog wat van weten te maken (zie foto).
Warme groet,
Ria Feskens, Serenora,
|
